A ESCLAVITUDE INFANTIL

Hoxe publicamos e compartimos con todo o mundo o magnífico traballo de documentación que realizou Jorge Lavandeira sobre a vulneración dos dereitos da infancia que supón a esclavitudde infantil.

A ESCLAVITUDE INFANTIL

Índice

1.- Introdución
2.- Definición
3.- Tipos de explotación infantil
4.- Causas
5.- Consecuencias
6.- Accións
7.- Conclusión

1.- INTRODUCIÓN

A organización Internacional do Traballo (OIT) sinala que actualmente uns 168 millóns de nenos e nenas son vítimas do traballo infantil no mundo.
Algúns países implicados son Indonesia ,Paquistán, Bangladesh e Nepal en Asia e Bolivia, Perú, Colombia en latino América.

2.- DEFINICIÓN

A explotación infantil ou escravitude infantil é a utilización de nenas e nenos en traballos normais ou perigosos para fins económicos ou familiares, ou doutra causa, afectando ao desenvolvemento persoal e emocional dos menores.

3.- TIPOS DE EXPLOTACIÓN INFANTIL

1. Nenxs maleteiros en fronteiras.
2. Traballos na cal e no carbón, canteiras e minas.
3. Traballos en venta ambulante.
4. Escravas sexuais.
5. Traballos na recollida de material de refugallo.
6. Traballos na servidume.
7. Empregados como adultos en campos agrícolas.
8. Fabricando tellas e ladrillos.
9. Nenxs malabaristas.

4.- CAUSAS DA EXPLOTACIÓN INFANTIL
Situación de pobreza: a pobreza nas familias impide que dispoñan dos recursos necesarios e de asistir a escola.
Nenxs que están sós buscan un traballo para poder sobrevivir.

5.- CONSECUENCIAS DA EXPLOTACIÓN INFANTIL
1.- Consecuencias físicas como dores crónicas, cortes, queimaduras...
2.- Consecuencias psicolóxicas como estrés, baixos niveis de autoestima e falta de esperanza no futuro.

6.- ACCIÓNS CONTRA A EXPLOTACIÓN INFANTIL
1.- Convenios e acordos internacionais contra a explotación infantil.
2.- Acción concertado dos gobernos.
3.- Regulación da idade mínima de acceso ao emprego.
4.- sistema de vixilancia e control social.
5.- Potenciar a educación obrigatoria.
6.- Programas para doar cartos as familias sen recursos económicos.

6.- CONCLUSIÓN
Na miña opinión, para acabar con este problema deberíamos en primeiro lugar, respectar os dereitos e liberdades das nenas e nenos.

Webgrafía:
Wikipedia.org: Definición
El nuevo diario: tipos de explotación infantil.
Acnur: Causas y consecuencias
Unicef.es
Educa.org

Jorge Lavandeira 1º ESO

CANTO SABES SOBRE A CIENCIA EN FEMININO?

Sabes o que é o Efecto Matilda? É un prejuicio a recoñecer os logros das mulleres científicas, cuxo traballo atribúese aos seus colegas masculinos. Este fenómeno foi descrito por primeira vez por Matilda Joslyn Gage no seu ensaio "A muller como inventora".

O término "efecto Matilda" fué acuñado en 1993 por Margaret W, Rossiter, quen dá bastantes exemplo. E aínda que queiramos alegar distintas razóns como a discriminación de xénero, a competitividad, o respecto ás xerarquías ou o peso do coñecemento científico establecido, o caso é que a moitas non se lles recoñeceron os seus méritos.
Este test pretende facer un percorrido pola ciencia en feminino do século XX revelando descubrimentos realizados por unhas mulleres pioneras, para que coñezamos pouco máis a estes grandes personaxes femininos á sombra. E si queres coñecer mais mulleres de ciencia recomendámosche ler sobre María Telkes, Hedy Lammar, María Mitchell e moitas outras que están esperando ser descubertas.

Complétao aquí.

VIOLENCIA MACHISTA NA VÍA PÚBLICA E NO TRANSPORTE URBANO

Violencia machista na vía pública

Tanto os homes como as mulleres poden camiñar pola cidade, pero aún así para as mulleres representa un lugar inseguro, por que por exemplo en Chile o 89,9% das mulleres admite haber sufrido acoso sexual algunha vez na súa vida. Existe mais temor en zonas con pouca iluminación ou si é de noite, por eso moitas mulleres modifican o horario das súas rutinas diarias para non camiñar soas a esas horas, ou incluso ir por outro sitio por temor a ser agredidas.

Violencia machista no transporte urbano
No transporte urbano tamén ocurren moi a míudo casos de acoso sexual ou manoseo. Un informe do Banco do Desarrollo para América Latina e Mulleres en Movemento indica que o 85% das mulleres foron acosadas no transporte urbano e que 9 de cada 10 mulleres síntense inseguras á hora de usar este medio de transporte.

Movementos en contra da violencia machista

O acoso callejero preséntase como un tipo de violencia que aparece en forma de «comentarios, xestos e accións non desexadas, realizadas pola forza a unha persoa descoñecida nun lugar público e sen o seu consentimento.

O 21,6% de todas as mulleres e nenas senten (ou sentiron) inseguridade nas rúas. 

É precisamente no espazo público onde máis normalizada e estendida está a violencia, sobre toda aquela que se presenta en forma de acoso. Os informes (In)Seguras nas rúas e (In)Seguras en Madrid da ONG Plan Internacional confirman que, «as mozas sofren acoso sexual diariamente ata o punto de normalizarlo e vivilo con resignación». 

Tres de cada catro mulleres sufriron acoso verbal, sen contacto físico, unha forma máis normalizada de acoso que crea sensación de inseguridade porque conlleva o medo a unha escalada a formas máis graves de violencia. A maior parte destas experiencias desagradables tiveron lugar, segundo as encuestadas, en transporte público ou en parques. 

As agresións machistas no transporte público adoitan consistir en tocamentos, rozamientos e exhibicionismo, entre outras, e o nivel de denuncias ante casos de agresións leves é moi baixo. Algúns concellos están facendo campañas para facer frente a estas actitudes e comportamentos machistas.

En España a maioría de cidades do país énchense de bandeiras moradas e manifestacións de miles de mulleres que loitan en contra de todo tipo de violencia machista, reclamando polos dereitos e libertades das mulleres e recordando as máis de 1000 víctimas mortales a causa deste tipo de violencia contabilizadas.

Opinión persoal

A min persoalmente paréceme moi mal que haxa estas persoas que van pola vía pública ou polo transporte urbano acosando a mulleres. Penso que a xente que ve o que está sucedendo debería facer algo, e tamén debería haber máis medidas de seguridade para que as mulleres se sintan máis seguras.

Webgrafía

latercera.com/que-pasa/noticia/la-calle-lugar-peligroso-las-mujeres/476068/
latribunadetoledo.es/noticia/Z675391A1-D423-2096-E7B8A2A911BFA90B/201911/Las-calles-de-Espana-claman-contra-la-violencia-de-género
https://elpais.com/ccaa/2019/01/11/catalunya/1547212354_279780.html



Pablo Couselo

11 de FEBREIRO: DÍA INTERNACIONAL DA MULLER E A NENA NA CIENCIA

Na actualidade, as mulleres e nenas atopan barreiras de moitos tipos, ás veces moi sutís, que dificultan a súa presenza na ciencia. Esta desigualdade é patente na elección dos estudos por parte das nenas e vaise agudizando ao avanzar nas carreiras científicas e tecnolóxicas. Co obxectivo de lograr o acceso e a participación plena e equitativa na ciencia para as mulleres e as nenas, a igualdade de xénero e o empoderamiento das mulleres e as nenas, o 15 de decembro de 2015 a Asemblea Xeral das Nacións Unidas proclamou o 11 de febreiro de cada ano como o Día Internacional da Muller e a Nena na Ciencia.

Declaración de la Organización de las Naciones Unidas:

“Las Naciones Unidas invita a todos los Estados Miembros, todas las organizaciones y los órganos del sistema de las Naciones Unidas y otras organizaciones internacionales y regionales, el sector privado y el mundo académico, así como a la sociedad civil, incluidas las organizaciones no gubernamentales y los particulares, a que celebren el Día Internacional de la Mujer y la Niña en la Ciencia de manera apropiada, en particular a través de actividades de educación y sensibilización pública a fin de promover la participación plena y en condiciones de igualdad de las mujeres y las niñas en la educación, la capacitación, el empleo y los procesos de adopción de decisiones en la ciencia, eliminar toda forma de discriminación contra la mujer, incluso en las esferas de la educación y el empleo, y sortear las barreras jurídicas, económicas, sociales y culturales al respecto mediante, entre otras cosas, la promoción del establecimiento de políticas y planes de estudio en el campo de la ciencia, incluidos programas escolares, según corresponda, para alentar una mayor participación de las mujeres y las niñas, promover las perspectivas de carrera de las mujeres en la ciencia y reconocer los logros de las mujeres en la ciencia.”

En una época en que la mayor parte de los retos que se nos presentan (crisis energética, crisis medioambiental, crisis alimentaria, retos en medicina y en calidad de vida…) dependen de la Ciencia y la Tecnología, no nos podemos permitir prescindir del talento de la mitad de la población

DE MAIOR QUERO SER..... ENSEÑEIRA INFORMÁTICA

De maior quero ser... científica é unha miniserie entretida e educativa que axuda ás nenas a descubrir profesións do futuro na Ciencia, Tecnoloxía, Ingeniería e Matemáticas (do inglés STEM).

Na vida real, unha científica que nos inspira é...
Bertha Guijarro Berdiñas, España
Doctora en Informática por la Universidad de A Coruña

Su trabajo en el ámbito de la investigación se centra en el Aprendizaje Computacional y en Sistemas Basados en el Conocimiento con múltiples aplicaciones en la industria (medicina, gestión de incendios forestales, diagnosis de fallos en motores). Como resultado de este trabajo de investigación aplicada ha patentado un sistema inteligente para el diagnóstico fetal y es autora de numerosas publicaciones científicas en el campo de la Inteligencia Artificial.

Bertha se doctoró en Informática en 1999 en la Universidad de Coruña, su tesis, titulada “Café: un sistema con arquitectura híbrida para la monitorización inteligente del estado antenatal” tenía como objetivo diseñar, implementar y validar un sistema de monitorización fetal en tiempo real basada en el test no estresante, y fue dirigida por la Dra. Amparo Alonso Betanzos. Continúa su carrera profesional como docente e investigadora en esa misma universidad.

Posee dos sexenios de investigación reconocidos y en 2014 el Colegio Profesional de Ingeniería en Informática de Galicia (CPEIG) le otorgó el Premio Ada Byron. Entre otros cargos, fue coordinadora del Centro de Investigación en Tecnologías de la Información y las Comunicaciones (CITIC) y directora de la Oficina de Relaciones Internacionales de la Universidad de A Coruña (UDC).

Actualmente es vicecoordinadora científica del CITIC de la UDC, profesora titular en el Departamento de Computación de la Facultad de Informática de la UDC, miembro activo del Grupo de Investigación LIDIA (Laboratorio de Investigación e Desarrollo en Inteligencia Artificial) y adjunta al coordinador de la Agencia Nacional de Evaluación y Prospectiva (ANEP) para la subárea científica de Sistemas Inteligentes.

DE MAIOR QUERO SER..... COMUNICADORA CIENTÍFICA

De maior quero ser... científica é unha miniserie entretida e educativa que axuda ás nenas a descubrir profesións do futuro na Ciencia, Tecnoloxía, Ingeniería e Matemáticas (do inglés STEM).
A protagonista deste episodio é Carlota, química traballando nun laboratorio e, ademais, comunicadora científica.
Utiliza fotografías, debuxos, animacións e tecnoloxías interactivas para explicar temas complexos de ciencia e saúde para todos os públicos. Tamén fai debuxos de medicina para os libros de consulta, e ata de tradutora para poñer en contacto a investigadoras e investigadores de diferentes disciplinas científicas.

DE MAIOR QUERO SER INVESTIGADORA CLÍNICA

De maior quero ser... científica é unha miniserie entretida e educativa que axuda ás nenas a descubrir profesións do futuro na Ciencia, Tecnoloxía, Ingeniería e Matemáticas (do inglés STEM).
Neste episódio de "De maior quero ser... científica" presentamos a unha investigadora clínica que traballa no campo da virología.
Unha investigadora clínica, especialista en virus, regresa dun congreso científico e conversa coa súa filla sobre o que se fai nunha reunión deste tipo. Ademais explica como se comunican os resultados obtidos na súa investigación a outras científicas e científicos e ao público en xeral.
Para coñecer a investigadoras clínicas que nos inspiran segue o enlace: http://www.inibic.é/cientificasenbio...

DE MAIOR QUERO SER... MATEMÁTICA

De maior quero ser... científica é unha miniserie entretida e educativa que axuda ás nenas a descubrir profesións do futuro na Ciencia, Tecnoloxía, Ingeniería e Matemáticas (do inglés STEM).
Neste episodio de #demayorquierosercientífica unha matemática cóntanos como desenvolve o seu traballo na #biomedicina. Os fractales apaixónanlle. E os cupcakes.. Coñece a matemáticas en: http://www.inibic.é/cientificasenbio...


Científicas que nos inspiran:
Rosa M. Crujeiras Casais, Galicai
Doutora en Matemáticas, Universidade da Coruña
A súa investigación actual céntrase non deseño e desenvolvemento de novos software estatísticos. Obtivo ou seu doctorado en Matemáticas en 2007, coa tese titulada "Contributions to Spatial Spectral Statistics", dirixida polos Drs. Wenceslao González-Manteiga dá Universidade de Santiago de Compostela e Rubén Fernández Casal dá Universidade de Coruña. Posteriormente, foi investigadora postdoctoral no Institut de Statistique dá Université Catolique de Louvain, Bélgica.

En 2014 recibiu ou premio John Chambers Statistical Software, galardón outorgado pola Asociación Estadounidense de Estatística (ASA), que recoñece ou deseño e desenvolvemento de programas estatísticos novedosos que faciliten a análise, visualización e manipulación de datos.

Desde 2015 traballa como achega do Vicerrectorado de Comunicación e Coordinación dá Universidade de Santiago de Compostela.

DE MAIOR QUERO SER... EPIDEMIÓLOGA

De maior quero ser... científica é unha miniserie entretida e educativa que axuda ás nenas a descubrir profesións do futuro na Ciencia, Tecnoloxía, Ingeniería e Matemáticas (do inglés STEM).
Neste episodio de #demayorquierosercientífica unha matemática dedicada á epidemiología cóntanos porque nos é aburrido dedicarse ás mates!
Explica que o seu traballo consiste en deseñar experimentos e cuestionarios para recoller e analizar grandes cantidades de datos de determinados grupos de pacientes ou persoas sas. Despois, con programas estatísticos buscan tendencias que axuden ás médicas e médicos a tomar decisións.


https://mujeresconciencia.com/?s=de+mayor+quiero+ser

Na vida real inspíranos o traballo de: ...

Sonia Pertega, Galicia
Doutora en Matemáticas pola Universidade da Coruña

Licenciada en 1999 en Matemáticas coa especialidade de Estatística e Investigación Operativa, pola Universidade de Santiago de Compostela. Realizou, a continuación, o doctorado na Universidade de Coruña, presentando en 2007 a tese titulada ?Aplicación da regresión polinómica local á análise discriminante e análise cluster de series de tempo dirixida polo Dr. José Antonio Vilar Fernández. Completa os seus estudos co Máster en Métodos Cuantitativos e Analíticos para a Medicina Baseada na Evidencia pola UNED.

Participou como investigadora en diversos proxectos financiados en convocatorias competitivas, e é coautora de máis de 90 orixinais publicados en revistas de difusión nacional e internacional. Como docente, participou en diversos cursos de formación en Metodoloxía da Investigación e Bioestadística, fundamentalmente dirixidos a profesionais sanitarios.

Na actualidade traballa como matemática da Unidade de Epidemiología Clínica e Bioestadística do Complexo Hospitalario Universitario A Coruña (CHUAC) e Instituto de Investigación Biomédica da Coruña (INIBIC

http://www.inibic.é/cientificasenbio

DE MAIOR QUERO SER.....ENXEÑEIRA EN ROBÓTICA

De maior quero ser... científica é unha miniserie entretida e educativa que axuda ás nenas a descubrir profesións do futuro na Ciencia, Tecnoloxía, Ingeniería e Matemáticas (do inglés STEM).
A protagonista deste episodio é unha enxeñeira en robótica. Explica á súa filla que para construír un robot só hai que indicarlle de xeito claro certas instrucións: que, como e cando debe facer o que desexamos que realice.

Esta enxeñeira traballa nun hospital xunto a especialistas en ciencia, medicina e ingeniería. Constrúen robots quirúrgicos que axudan a médicas e médicos nas operacións, maniquíes robotizados para aprender antes de operar a pacientes reais ou robots capaces de distribuír a comida e as medicinas ás persoas ingresadas.

Queres saber máis? Infórmate aquí.

DE MAIOR QUERO SER.... INVESTIGADORA FARMACÉUTICA

De maior quero ser científica. Nesta serie de cortos de divulgación científica no que unha xoven científica conversa cunha rapaza, coñeceremos algunhas profesións relacionadas co mundo científico e en que consiste o seu traballo.
Neste episodio de De maior quero ser científica unha Investigadora Farmacéutica achéganos ao mundo dos compostos mariños utilizados para crear fármacos para enfermidades como o cancro. Coñece a unha investigadora farmacéutica no mundo real en:http://www.inibic.é/cientificasenbio...


Coñece a anha investigadora farmacéutica no mundo real:
Pilar Calvo Salve, España
Doctora en Farmacia por la Universidad de Santiago de Compostela
MBA por el Instituto de Empresa de Madrid

Su área científica se centra desde sus inicios en el diseño y desarrollo de Nuevos Sistemas de Dosificación y Liberación de Medicamentos, concretamente en las técnicas de micro-nanoencapsulación, liberación controlada y vectorización de fármacos.

Realiza su doctorado en el Departamento de Farmacia y Tecnología Farmacéutica de la Universidad de Santiago de Compostela en el área del desarrollo de sistemas nanoparticulares de liberación fármacos para administración ocular y liberación de péptidos y proteínas, dirigida por la Dra. María José Alonso, y su formación postdoctoral en el Departamento de Farmacia Galénica de la Universidad de París XI, en la liberación cerebral de macromoléculas asociadas a nanopartículas.

Actualmente es Responsable de Desarrollo Analítico y Farmacéutico I+D de PharmaMar, Grupo Zeltia. Es coordinadora de la sección de Liberación de Fármacos de la Plataforma Española de Nanomedicina.

6 de Febreiro: DIA INTERNACIONAL CONTRA A MUTILACIÓN XENITAL FEMININA

A mutilación xenital feminina (MXF) comprende todos os procedementos consistentes en alterar ou danar os órganos xenitales femininos por razóns que nada teñen que ver con decisións médicas. Está recoñecida internacionalmente polas organización das nacións unidas (ONU) como unha violación dos dereitos humanos das mulleres e nenas.

Reflicte unha desigualdade entre os sexos moi arraigada e constitúe unha forma extrema de discriminación contra mulleres e nenas. Esta práctica viola os seus dereitos á saúde sexual e reproductiva, a seguridade e a integridad física, o dereito a non ser sometidas a torturas e tratos crueis, inhumanos ou degradantes e o dereito á vida nos casos en que o procedemento acaba producindo a morte.

Esta práctica concéntrase en 30 países de África e de Oriente Medio e Asia meridional (dos países sobre os que se dispón de datos), con todo trátase dun problema universal e é unha práctica común nalgúns países asiáticos como a India, Indonesia, Iraq e Paquistán, así como entre algunhas comunidades indígenas de Latinoamérica, como a de Emberá en Colombia. Así mesmo, persiste nas poboacións emigrantes que viven en Europa Occidental, en Norte América, Australia e Nova Zelanda.

Datos destacables

• Calcúlase que hai polo menos 200 millóns de nenas e mulleres mutiladas en todo o mundo.
• A mutilación xenital feminina está diminuíndo en moitos países. Pero se se mantén nos niveis actuais, o rápido crecemento da poboación nos países onde se dá esta práctica, aumentará significativamente o número de nenas que sofren a mutilación.
• Calcúlase que uns 68 millóns de nenas serán sometidas á mutilación genital feminina de aquí a 2030.
• Os países coa prevalencia máis alta entre nenas e mulleres de 15 a 49 anos son Somalia (98%), Guinea (97%), Djibouti (93%) e Egipto (87%).
• A mutilación genital feminina practícase en nenas nalgún momento das súas vidas entre a infancia e os 15 anos.
• As nenas que foron sometidas á mutilación genital feminina enfróntanse a complicaciones a curto prazo como dor aguda, estados traumáticos, hemorragias graves, infeccións e dificultade para orinar, así como consecuencias a longo prazo para a súa saúde sexual e reproductiva e para a súa saúde mental.
• A mutilación xenital feminina está arraigada nas desigualdades de xénero e os desequilibrios de poder entre homes e mulleres. Sostense limitando as oportunidades para que as nenas e as mulleres exerzan os seus dereitos e o seu pleno potencial en materia de saúde, educación e ingresos.
• Esta práctica viola os dereitos humanos das mulleres e as nenas, infringiendo os principios, normas e estándares establecidos, incluída a non discriminación por razón de sexo; os dereitos á saúde, á integridad física e á vida; o dereito a non ser sometido a torturas nin a penas ou tratos crueis, inhumanos ou degradantes; e os dereitos do neno e a nena.
• O Obxectivo de Desenvolvemento Sostenible (ODS) número 5, Igualdade de xénero, inclúe entre as súas metas "Eliminar todas as prácticas nocivas, como o matrimonio infantil, precoz e forzado e a mutilación genital feminina" (meta 5.3).
• Eliminar a mutilación xenital feminina é un paso crucial cara á realización doutros obxectivos, que se centran na boa saúde e o benestar, a maternidade sen risco, a educación de calidade, as sociedades inclusivas e o crecemento económico.
• Varias organizacións intergubernamentales entre outras, a Unión Africana, a Unión Europea e a Organización de Cooperación Islámica? e tres resolucións da Asemblea Xeral da ONU pediron a eliminación da mutilación genital feminina.

Fonte: ONU

6 de Febreiro: CONTRA A MULTILACIÓN XENITAL FEMININA

Sarian Karim Kamare ten 39 anos, é orixinaria de Sierra Leoa e vive en Londres desde 1999. Aos 11 anos, os seus genitales foron mutilados. Un día nunha festa, alguén vendó os seus ollos e sen anestesia, cortáronlle o clítoris cun coitelo.